Πηνελοπιάδα / Μάργκαρετ Άτγουντ

Σε μια από τις πολλές βιβλιοβόλτες έπεσα πριν από λίγο καιρό πάνω στο βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ, Πηνελοπιάδα. Μόνο και μόνο η ανάγνωση της περιγραφής με κέρδισε και έτσι το πήρα να το διαβάσω… Η ιστορία δίνει μια πιο σύγχρονη ματιά το μύθο της Πηνελόπης.

Για την απογοήτευσή μου, τελικά η όλη ιδέα του δεν με συγκίνησε καθόλου, ίσα ίσα που μου φάνηκε σαν μια ατελείωτη ύβρις σε ένα από τα πιο κλασικά κείμενα του Ομήρου. Ο λόγος που με χάλασε δεν είναι η αμερικάνικη ματιά στη γραφή–Η Πηνελόπη μιλάει για όσα συνέβησαν και κάνει απολογισμό σαν Αμερικανίδα του σήμερα–αλλά το ότι «ξαναμοιράστηκε η τράπουλα» με έναν τρόπο που…τα είπε αλλιώς…ε και τώρα τι;

Είναι αυτό που νιώθεις όταν το πρωτότυπο στέκει τόσο σταθερό που οποιεσδήποτε απομιμήσεις και παραλλαγές του, δεν μπορούν να το ταρακουνήσουν.

Η ιστορία της κατά τα άλλα αγαπημένης Μάργαρετ Άτγουντ ξεκινάει με τη μικρή Πηνελόπη, τη δική της πραγματικότητα, τις σχέσεις της με τους γονείς της μέχρι που φθάνουμε και στη γνωριμία της με τον Οδυσσέα και το ταξίδι του στην Τροία. Γνωρίζαμε λοιπόν, ότι η Πηνελόπη περίμενε καρτερικά 20 χρόνια τον Οδυσσέα να γυρίσει και εν τω μεταξύ έπρεπε να προστατέψει το βασίλειό της, να μεγαλώσει τον γιο της αλλά και να παραμείνει μακριά από του περιβόητους μνηστήρες. Λίγοι γνώριζαν το τέχνασμα που χρησιμοποιούσε για να δικαιολογήσει τη καθυστέρηση που υπήρχε στην απόφασή της ως προς ποιόν μνηστήρα θα πρέπει να διαλέξει: Το νυφικό της τη μια μέρα το έραβαν οι θεραπαινίδες και την άλλη το ξήλωναν…

Έγιναν τα πράγματα όμως έτσι; Περίμενε τόσα χρόνια καρτερικά; Η Πηνελόπη μας παρουσιάζει τη δική της εκδοχή και σε όσα πράγματα ο Όμηρος φαίνεται με τη γραφή του να άφησε μετέωρα, δίνεται τώρα η απάντηση. Με τον γυρισμό του, ο Οδυσσέας θα σκοτώσει τους μνηστήρες αλλά και δώδεκα από τις θεραπαινίδες της Πηνελόπης. Δεν είναι περίεργο σαν γεγονός;

Θα μπορούσαν πολλοί να πουν πως δεν πρόκειται απλά ως μία νέα εκδοχή του κλασσικού μύθου, αλλά μια αφορμή να δούμε με κριτικό βλέμμα λάθη και νοοτροπίες του σήμερα. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το δω έτσι παρ΄όλη την θετική εντύπωση που μου δημιούργησε στην αρχή. Ωστόσο, το ότι τα κείμενα της Πηνελόπης τα διαδέχονται αρκετά συχνά και χορικά, το κάνει αρκετά έξυπνο.

Προτείνεται για τους φανατικούς της Άτγουντ ή για αυτούς που θέλουν να δουν μια σύγχρονη ματιά σε έναν κλασικό μύθο.

Το επόμενο βιβλίο της Άτγουντ που θα διαβάσω είναι το Όρυξ και Κρέικ.

Η Πηνελοπιάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα | Τιμή: 12,00€ | Σελίδες: 241 | Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς