Το θεώρημα του Αλμοδόβαρ / Αντόνι Κάζας Ρος

Το βιβλίο Θεώρημα του Αλμοδόβαρ (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2009) του συγγραφέα Αντόνι Κάζας Ρος ήταν θα έλεγα μια ανάγνωση που σε γενικές γραμμές με απογοήτευσε, ίσως γιατί είχα μια πολύ θετική προδιάθεση πριν το πιάσω στα χέρια μου. Θυμάμαι ακόμη με πόση λαχτάρα περίμενα να το διαβάσω με το που το αγόρασα λίγες ημέρες πριν τα φετινά Χριστούγεννα.

Το θυμόμουν από όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 2009, με έναν τέτοιο τίτλο άλλωστε δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Το άσχημο που μου έμεινε διαβάζοντάς το ήταν ότι εστιαζόταν κυρίως στο όνομα Αλμοδόβαρ και γύρω από αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να αναπτύξει την ιστορία του που συνεπτυγμένη φαίνεται απίστευτα ενδιαφέρουσα αλλά η γραφή του καθώς και ο τρόπος που την ανέπτυξε δεν μου άρεσε.

Ο Αντόνι, πρωταγωνιστής της ιστορίας, έχει πάθει ένα σοβαρό ατύχημα που τον έχει αναγκάσει να παραμείνει έγκλειστος στο σπίτι του εδώ και δεκαπέντε χρόνια χωρίς να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους. Εργάζεται μέσω Ίντερνετ και προσπαθεί να περάσει τις μοναχικές του ώρες όσο πιο δημιουργικά γίνεται: διαβάζει πολύ, ακούει μουσική, απολαμβάνει έτσι έναν τρόπο ζωής που τον έχει φέρει στα μέτρα του καθώς δεν πιστεύει πως έχει κάποια άλλη επιλογή.

Έχει επιλέξει την απομόνωση και αν θελήσει να βγει από το σπίτι του μεταμφιέζεται. Μια από αυτές τις λίγες φορές που βρέθηκε μεταμφιεσμένος στον δρόμο συνάντησε τυχαία τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ (!). Ο ίδιος γνωστός για το ενδιαφέρον που έχει στις «παράξενες» μα ενδιαφέρουσες φιγούρες τον πλησιάζει για να μάθει περισσότερα για αυτόν μέχρι που του ανακοινώνει το ενδιαφέρον του για να κάνει το προσωπικό του δράμα ταινία. Έτσι λοιπόν η γνωριμία του αυτή θα του προσφέρει την προσωπική απελευθέρωση που χρειαζόταν τόσο πολύ: του δίνει και πάλι την αυτοπεποίθηση που του είχε λείψει τόσα χρόνια, τον κάνει και πάλι ποθητό…

Με μια έκφραση παράξενη παρ’ ολα αυτά κινηματογραφική το βιβλίο συνδυάζει τη μυθοπλασία και την αυτοβιογραφία, καθώς ο συγγραφέας Αντόνι Κάζας Ρος εξαιτίας ενός σοβαρού ατυχήματος αναγκάστηκε να παραμείνει στο διαμέρισμά του χωρίς να τον έχει δει κανείς ούτε καν ο εκδότης του προτωτύπου «Gallimard». Το 2008 βραβεύτηκε ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας στην Ισπανία.

«…ίσως αυτό να είναι το θεώρημα του Αλμοδόβαρ: η δύναμη του κόσμου διαιρεμένη με την ανικανότητά μου να τον συναντήσω.»

«…Με λίγα λόγια δεν έχω τη πρόθεση να κοιτάξω καταπρόσωπο τον αναγνώστη μου… Αυτό είναι και το αντικείμενο της λογοτεχνίας. Τι νόημα έχει να κάθεσαι σαν πορσελάνινος σκύλος μπροστά σε μούμια; Ποιος είναι ο σκύλος; Ο συγγραφέας ή ο αναγνώστης;»

Για τολμηρούς. Θα το πρότεινα μόνο σε φανατικούς οπαδούς του Πέδρο Αλμοδόβαρ που θέλουν να διαβάσουν κάτι που αναφέρεται στον αγαπημένο τους σκηνοθέτη, ακόμη και αν στην ουσία εκμεταλλεύεται τη φήμη του αλλά και τη ροπή του προς το αλλόκοτο και διαφορετικό που επιτρέπει και την ύπαρξη του παρόντος μυθιστορήματος.

Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα | Σελίδες: 204| Σε μετάφραση της Σοφίας Διονυσοπούλου | Τιμή: 14,27€