Νεοέλληνες / Πέτρος Τατσόπουλος

Το βιβλίο Νεοέλληνες του Πέτρου Τατσόπουλου ήταν για μένα μια περίεργη αλλά συνάμα ενδιαφέρουσα ανάγνωση. Θυμάμαι ακόμη που το είχα αγοράσει μόλις είχε πρωτοκυκλοφορήσει (2007) μετά από μία πρόταση μίας φίλης. Το απέκτησα με τα χαράς και χωρίς να κοιτάξω και πολλά πολλά (ντρέπομαι, το ξέρω)… Στη συνέχεια έμεινε στη βιβλιοθήκη μου για αρκετά χρόνια χωρίς να το ακουμπήσω, και όποτε το ξεφύλλιζα έλεγα: Τι αγόρασα πάλι;

Αυτό έγινε μέχρι πολύ πρόσφατα που μετά από μια αρκετά απαιτητική ανάγνωση ένιωσα την ανάγκη για μια πιο «χαλαρή», τύπου διαβάζω τις συνεντεύξεις του «Ταχυδρόμου». Αμέσως μου πέρασε από το μυαλό το βιβλίο «Νεοέλληνες» που τόσο είχα ενθουσιαστεί όταν το αγόρασα και άλλο τόσο είχα αποθαρρυνθεί στη συνέχεια. Αυτά να λέγονται, τον πέτυχε τον σκοπό του, πέρασα μαζί του μερικές στιγμές χαλάρωσης και ενώ το είχα υποτιμήσει μου έμαθε πράγματα που δεν γνώριζα και που δεν περίμενα επίσης.

Το βιβλίο Νοέλληνες είναι μία συλλογή από δημοσιογραφικά πορτραίτα (ναι, δεν μπορώ να γράψω τη λέξη αυτή με έψιλον) από συνεντεύξεις που επιμελήθηκε ο Τατσόπουλος σε διάφορα περιοδικά σε όλο το φάσμα της δημοσιογραφικής του πορείας.

Πάντα με ενδιέφεραν οι βιογραφίες γνωστών προσώπων, ειδικά όταν είναι γραμμένες με τρόπο που σου παρουσιάζουν μία πιο αληθινή πλευρά της πραγματικότητάς τους. Το βιβλίο αυτό θα έλεγα το πετυχαίνει αυτό.

Καταρχάς, τα πορτραίτα που περιέχονται στο βιβλίο δεν τα περιμένεις, καθώς περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα προσώπων από τον χώρο του θεάτρου, της πολιτικής αλλά και των media. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να μη σε ενθουσιάσει να διαβάσεις πχ για τον Κώστα Αρζόγλου αλλά η ιστορία του σε αποζημιώνει. Τον ήξερα ως τον αστέρα της σαπουνόπερας αλλά διαβάζοντας για τη ζωή του έμαθα την ιστορία για το «Αεικίνητο θέατρο» και τη προσπάθειά του που ναυάγισε ή αλλιώς όπως την τιτλοφορεί και ο Πέτρος Τατσόπουλος: «Μια υπέροχη αποτυχία». Πολύ ενδιαφέρον τελικά.

Η ιστορία που μου έκανε περισσότερο «κλικ» ήταν αυτή του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή για τη διπλή ζωή που ζούσε, αυτή του επιτυχημένου συγγραφέα και αυτή του εκδιδόμενου. Με συνεπήρε η πραγματικότητά του, την οποία δεν γνώριζα. Φαίνεται παράταιρο ένας άνθρωπος να μπορεί να ζει σε δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους και ο ένας να του δίνει τροφή για τον άλλον, γιατί έτσι έγινε. Όπως το τιτλοφορεί ο Τατσόπουλος: «Η ζωή ως πρόκληση».

Ακολουθούν και άλλα πορτραίτα όπως αυτό για τη ζωή του Νίκου Μαστοράκη που με εξέπληξε είναι η αλήθεια καθώς και αυτό του Λάκη Λαζόπουλου που μου φάνηκε αδιάφορο…

Μετά από αυτά αρχίζουν τα «μαργαριτάρια»: Γιώργος Τσαλίκης, Τζένη Χειλουδάκη, Τάκης Ζαχαράτος κτλ… Είναι θα λέγαμε ένα μιξ: Άλλωστε αυτός δεν είναι ο Πέτρος Τατσόπουλος; Σε κάποιους αρέσει και σε άλλους όχι. Η αλήθεια είναι ότι έχει ένα χάρισμα να γράφει καλογραμμένα κείμενα.

Αυτό που μου άρεσε επίσης στο βιβλίο αυτό, είναι ότι πολλά πορτραίτα σχετίζονταν μεταξύ τους γεγονός που έκανε τις ιστορίες να δένουν ακόμη πιο πολύ, τις έκανε πιο μυθιστορηματικές.

Είναι το πρώτο βιβλίο του Τατσόπουλου που διαβάζω. Θα το πρότεινα ως «χαλαρή» ανάγνωση αν και δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ έτσι τα βιβλία γιατί κάθε ένα έχει τον λόγο ύπαρξής του.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο | Σελίδες: 384 | Τιμή: 18,35€