Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι - Νίκη Αναστασέα

Ήθελα να πιστεύω ότι πέταγα βεγγαλικά κι άστραφτε ο ουρανός, ενώ εγώ πάσχιζα να ανάβω φωτιά με βρεγμένα σπίρτα.

Είχα την εντύπωση πως αυτός ο κόσμος, εδώ, είχε… πώς να σ΄το πω, σαν να μη σταματούσε εδώ, αλλά συνέχιζε, και εκεί, στον άλλο κόσμο, κάποιοι άναβαν τη νύχτα τ’αστέρια, να τα βλέπουμε εμείς τα παιδιά και να μη φοβόμαστε το σκοτάδι.

Κανένας δεν μπορεί να χαθεί, οφείλει να υπάρχει για κάποιον.