Νορβηγικό δάσος / Χαρούκι Μουρακάμι

Το Νορβηγικό δάσος του Χαρούκι Μουρακάμι ήταν ένα βιβλίο που είχα αρκετό καιρό στη βιβλιοθήκη μου. Καθυστερούσα, γιατί περίμενα να διαβάσω άλλα βιβλία του όπως το Κουρδιστό πουλί (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2005), αλλά και το πρόσφατο Ο Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια τους προσκυνήματός του (εκδόσεις Ψυχογιός, 2014).

Είδα όμως πως σύντομα από τις εκδόσεις Ψυχογιός θα κυκλοφορήσει το αναμενόμενο μυθιστόρημα Ο Κάφκα στην ακτή, οπότε έσπευσα από την αναμονή μου να διαβάσω ακόμη έναν Μουρακάμι καθώς μου είχε λείψει η γραφή του.

Με κάθε βιβλίο του, ο Χαρούκι Μουρακάμι μάς δείχνει ότι μια ιστορία μπορεί ταυτόχρονα να φαίνεται απλή αλλά και να συνδυάζει μια ήρεμη δύναμη ικανή όμως να μας «ταρακουνήσει».

Ο Τόρου, ένας καθημερινός άνθρωπος είναι φοιτητής και χάνεται στο δικό του σύμπαν. Κατοικεί στη φοιτητική εστία μαζί με έναν πολύ ιδιαίτερο συγκάτοικο για τον οποίο στην αρχή τουλάχιστον τα σχόλια είναι περισσότερο επικριτικά και κοροϊδευτικά. Νομίζω όμως, πως στην ιστορία ο χαρακτήρας του συγκατοίκου επιλέχτηκε για να ενισχύσει αυτόν του Τόρου αλλά και να τον κάνει πιο συμπαθή. Στο Νορβηγικό δάσος ο πρωταγωνιστής Τόρου Βατανάμπε καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κοπέλες που του αρέσουν, τη Ναόκο και τη Μιντόρι. Ποιά θα επιλέξει; Δεν είναι τόσο απλό και να γιατί:

Ο Κιζούκι (πολύ καλός φίλος του Τόρου και το αγόρι της Ναόκο) αυτοκτονεί και με την πράξη του, τους αφήνει μετέωρους. Αυτή η τριάδα έκανε τα πάντα μαζί εδώ και πολλά χρόνια. Η Νάοκο δεν μπορεί να το διαχειριστεί και μοναδική της λύση είναι να απομονωθεί σε ένα σανατόριο για να το ξεπεράσει. Εκεί θα προσπαθήσει μέσω απλών και καθημερινών δραστηριοτήτων να ξεχαστεί και να βρει τον εαυτό της· μόνο τότε θα μπορούσε να επιστρέψει στη ζωή.

Ο Τόρου την έχει συνέχεια στο μυαλό του και ενδιαφέρεται για την κατάσταση της υγείας της. Επικοινωνούν με γράμματα και σταδιακά φαίνεται πως η κατάσταση της πηγαίνει προς το καλύτερο. Κι ενώ φαίνεται πως η σχέση τους βασίζεται στο φάντασμα του Κιζούκι, ο Τόρου είναι ένας λόγος που θέλει να γίνει καλά.

Στο Τόκιο όμως ο Τόρου, στη πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του θα γνωρίσει τη Μιντόρι, η οποία δείχνει να είναι πολύ δυνατή και έχει να μας αφηγηθεί μια ιδιαίτερη ιστορία.

Και ενώ προχωράει η ανάγνωση τα «πλοκάμια» του Τόρου αναπτύσσονται τόσο προς τον Μιντόρι αλλά και τη Ναόκο. Με ποια είναι ευτυχισμένος; Μήπως έχει χρέος προς τον φίλο του να προσέξει ιδιαίτερα τη Ναόκο; Οφείλει να είναι μαζί της; Ναόκο, Μιντόρι και Τόρου γίνονται ένα ιδιαίτερο ερωτικό τρίγωνο, με το οποίο ο Μουρακάμι βρίσκει αφορμή για να μιλήσει για αυτό που έχει περισσότερη σημασία για τον καθένα μας αλλά και για τους χαρακτήρες του βιβλίου, να επιλέξουν πώς θέλουν να ζήσουν από εδώ και στο εξής: στο παρελθόν ή στο μέλλον. Στο θάνατο ή τη ζωή.

Ο Τόρου, θα μάθει ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσει είναι να αποδεχθεί τον πόνο ως αυτούσιο κομμάτι της ζωής, μιας ζωής που έχει όλες τις απολαύσεις αλλά συμπεριλαμβανομένων του πόνου και του θανάτου.

Ο θάνατος υπάρχει όχι ως το αντίθετο αλλά ως μέρος της ζωής.

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία που διάβασα φέτος, αν και μου άφησε μια γλυκιά αλλά δυνατή μελαγχολία.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=79uBB4anxbE]

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός | Τιμή:18,80 € | Σελίδες:464 | Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου