Λίγη ζωή / Hanya Yanagihara

Δεν έχεις γνωρίσει τον φόβο ώσπου να κάνεις παιδί, και ίσως αυτό είναι που μας ξεγελά και νομίζουμε ότι είναι πιο μεγαλειώδης, επειδή ο φόβος ο ίδιος είναι πιο μεγαλειώδης.

…το μόνο τέχνασμα της φιλίας, νομίζω, είναι να βρεις ανθρώπους καλύτερους από σένα ―όχι εξυπνότερους, ή ωραιότερους, μα ευγενέστερους, και πιο γενναιόδωρους, και πιο επιεικείς― και να τους εκτιμάς για όσα μπορούν να σου μάθουν, και να προσπαθείς να τους ακούς όταν σου λένε κάτι για σένα, όσο άσχημο ―ή καλό― κι αν είναι αυτό, και να τους εμπιστεύεσαι, που είναι το δυσκολότερο απ’ όλα. Μα και το καλύτερο.

…εύχομαι να πίστευα σε κάποια λογής μετά θάνατον ζωή, ότι σε ένα άλλο σύμπαν, ίσως σε έναν μικρό κόκκινο πλανήτη όπου δεν έχουμε πόδια αλλά ουρές, όπου πλατσουρίζουμε στον αέρα σαν φώκιες, όπου ο ίδιος ο αέρας είναι τροφή, τρισεκατομμύρια μόρια πρωτεΐνης και σακχάρων, και το μόνο που έχεις να κάνεις για να μείνεις ζωντανός και υγιής είναι να ανοίξεις το στόμα σου και να εισπνεύσεις, ίσως οι δυο σας να είστε μαζί, να αιωρείστε στην ατμόσφαιρα.Ή ίσως να είναι ακόμα πιο κοντά: ίσως είναι εκείνη η γκρίζα γάτα που άρχισε να κάθεται έξω από το σπίτι του γείτονα, και γουργουρίζει όταν την ακουμπώ· ίσως είναι εκείνο το καινούργιο κουτάβι που βλέπω να τραβολογάει το λουρί του άλλου μου γείτονα· ίσως είναι εκείνο το πιτσιρίκι που είδα να τρέχει στην πλατεία πριν από μερικούς μήνες, τσιρίζοντας από χαρά, με τους γονείς του να ξεφυσούν ξοπίσω του· ίσως είναι εκείνο το λουλούδι που άνθισε ξαφνικά στο ροδόδεντρο που νόμιζα πως είχε ξεραθεί από καιρό· ίσως είναι εκείνο το σύννεφο, εκείνο το κύμα, εκείνη η βροχή, εκείνη η ομίχλη. Δεν είναι μόνο ότι πέθανε, ή πώς πέθανε· είναι ότι πέθανε πιστεύοντας. Κι έτσι προσπαθώ να είμαι καλός με καθετί που βλέπω, και σε καθετί που βλέπω βλέπω εκείνον.