Confiteor - Jaume Cabré

―«Δεν είμαστε παρά συμπτώσεις».
―«Τι;»
―«Θα ήταν πιο εύκολο αν δεν υπήρχαμε, κι όμως υπάρχουμε».
―«…»
―«Από γενιά σε γενιά, φρενήρεις χοροί εκατομμυρίων σπερματοζωαρίων που κυνηγούν ωάρια, τυχαίες συλλήψεις, θάνατοι, καταστροφές… Και τώρα είμαστε εδώ, εσύ κι εγώ, ο ένας μπροστά στον άλλο, σαν να μην μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Σαν να υπήρχε η δυνατότητα ενός και μόνο γενεαλογικού δέντου».

«Μέσα απ’ τον Νου ανοίγεται η Φύση στο λαίμαργό μου μάτι· χάρη σ’ αυτόν είμαι αθάνατος, διότι τον ορίζω, και πριν και μετά από το κακό, ο χρόνος είναι ένας και διαρκεί επειδή τον προστάζω. (J. V. Foix, σονέτο 18, Sol i de dol, 1936)

«Η ζωή και η πραγματικότητα μπορούν να ερμηνευτούν, κατά προσέγγιση, μόνο με τη βοήθεια του έργου τέχνης, έστω κι αν είναι ακατανόητο».