Πώς να μιλήσεις για τον πατέρα σου; - Joann Sfar

Κοιτάζω τη μύτη μου στη φωτογραφία, το σχήμα των γυαλιών που διάλεξα… θέλω να πω, παίρνουμε ό,τι μας πηγαίνει περισσότερο. Στην πραγματικότητα, λόγω της φάτσας μας, δεν έχουμε επιλογή.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που ξέρουν να αγωνίζονται αγωνίζονται όλη την ώρα. Στα εικοσιένα, αποφάσισα ότι τέρμα. Ποτέ δεν θα γίνω τόσο δυνατός όσο ο μπαμπάς.

Αυτό συμβαίνει όταν ο μπαμπάς πεθαίνει: δεν υπάρχει πια κανείς να τον εντυπωσιάσεις.

…κάθε φορά που είμαστε μαζί, αισθάνομαι ότι έχω απέναντί μου έναν  αδελφό. Είναι ανακουφιστικό. Καμία σχέση με τον μπαμπά μου. Αυτό ακριβώς μου λέει, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου: δεν καταφέρνω πια να φοβηθώ κανέναν.

Σήμερα, παραλίγο να ξεράσω. Αφού ο πατέρας μου δεν υπάρχει πια, δεν παίζω πια μποξ εναντίον κανενός. Αγωνίζομαι «για μένα». Είναι λίγο άκυρο, επειδή δεν πονάει.
Φαίνεται πως αυτό πρέπει να σημαίνει ότι ενηλικιώνεσαι: ο πατέρας πεθαίνει και δεν έχεις άλλον εχθρό εκτός από τον εαυτό σου.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση της Ρούλας Γεωργακοπούλου.