Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο - Jean-Paul Dubois

«Μια αόριστη ναυτία έρχεται αμέσως να μας υπενθυμίσει ότι ζούμε και αναπνέουμε μέσα σε μια κοιλιά που μας κουβαλάει μέσα της και μας χωνεύει αργά-αργά, προτού τελικά μας αποβάλει, περισσότερο για να μας ξεφορτωθεί παρά για να μας δώσει πίσω την ελευθερία μας».

«Ναι, αγαπούσα εκείνη την εποχή, την ήδη μακρινή, όταν οι τρεις νεκροί μου ήταν ακόμη ζωντανοί».

«Εκείνο το βράδυ, θυμάμαι ότι του έθεσα ρητά ένα αίτημα που δεν είχα ποτέ διατυπώσει όσο ήταν ζωντανός: “Μπαμπά, αυτή τη φορά βοήθησέ με”. Δεν ξέρω αν μπορούσε να κάνει κάτι, αλλά ήλπιζα σ’ ένα θαύμα που θα μας έσωζε απ’ αυτό το ναυγάγιο, λέγοντάς μας ότι όλα τελείωσαν, ότι τίποτα κακό δεν είχε συμβεί, κι ότι θα γυρίζαμε όλοι σπίτι μας, να φάμε παρέα και μετά να σβήσουμε τις αναμνήσεις και τα φώτα μιας άσχημης ημέρας».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα, σε μετάφραση της Μαρίας Γαβαλά.